Ποιήματα από τη συλλογή "Των στίχων πανσπερμία"

Παιδιά του Πολέμου

Είναι κάτι παιδιά που ‘χουν σχολειό

το σχολειό του πολέμου…

Παίζουν κρυφτό σαν ακούνε τις βόμβες,

παίζουν τρεχτό σαν ακούνε οβίδες,

γράφουν τις λέξεις στο χώμα των ερειπίων

και ποτέ δε λαθεύουν αρρώστια και φτώχεια.

Μαθαίνουν αφαιρέσεις μετρώντας νεκρούς,

μαθαίνουν προσθέσεις μετρώντας κασόνια.

Απαγγέλουν απ’ έξω… πόσο αξίζει νερό και ψωμί.

Με βιβλία σχισμένα… με τις σφαίρες στις τσάντες…

στους γκρεμισμένους  τοίχους…

στη λάσπη και στη βροχή…

Είναι τ’ αδικημένα παιδιά του πολέμου.

Μόνο Αγάπη

 

Είναι φορές που πάλευες

μ’ αριθμούς, με σύμβολα,

κανόνες κι εξαιρέσεις.

Όλα να τα μπάσεις σ’ ένα μυαλό

που η ψυχή του γι’ άλλα διψούσε.

Μάταια…

Σαν το κατάλαβες τ’ άλλαξες όλα.

Μόνο μ’ αγάπη.

Κι επάνω στον έλεγχο…

Άριστα!

Άστοχοι Λογισμοί

Λευκή νύκτα,

φωτεινό σκοτάδι,

ανάσα κρύα,

φύσημα που προστατεύει το σπασμένο κλαδί,

γυμνό κορμί

μα τόσο ντυμένο.

Ήλιος π’ ανατέλλει απ’ τη δύση,

ποτάμι π’ ανηφορίζει τον λόφο,

αόρατοι αριθμοί στ’ αλφαβητάρι της ύπαρξης.

Κι εσύ με τ’ αυτεξούσιο … 

Ίκαρος

Απ’ την Αθήνα στην Κρήτη τεχνίτη σπουδαίε,

στον Μίνωα φτιάχνεις  παλάτι λαμπρό,

μα να φύγεις δε  σ’ άφηνε Δαίδαλε καημένε,

γιατί φοβόταν μη χτίσεις το ίδιο αλλού.

Φυλακισμένος μαζί με τον γιο σου σκέφτηκες…

με κερί να κολλήσεις στους ώμους φτερά,

να πετάξεις μακριά στην πατρίδα να πας.

Κι αν ο Ίκαρος σ’ είχε ακούσει…

Δε θα πετούσε τόσο ψηλά.

Δε θα ‘χε λιώσει ποτέ το κερί

και στη θάλασσα μέσα δε θα ‘χε χαθεί.

 

Αν τύχει κι εσύ να πετάς στα φιλόδοξα ύψη,

τον νου σου να έχεις στον ήλιο που καίει

και πάντα ν’ ακούς τη φωνή του πατέρα.

Ηρώων Συνάντηση

 

Είναι στιγμές που συναντώνται

και μας κοιτάζουν από κει ψηλά στο Πάνθεο.

Ζητούν απ’ τον Θεό άδεια εξόδου,

να επιστρέψουν σε τούτο τον βασανισμένο τόπο,

να μας φωτίσουν τον δρόμο

να μην ξεστρατίσουμε,

να ποτίσουν το δέντρο που φύτεψαν

να μην ξεραθεί,

να κόψουν τα σάπια κλαδιά

να γεννήσει καινούρια.

 

Λεωνίδα…

Ονήσιλε…

Διάκο…

Γρηγόρη… 

Τέσσερα Ψηφία Ματωμένα

Τέσσερα ψηφία,

τέσσερα ψηφία ματωμένα,

τέσσερα ψηφία ματωμένα ξυπνούν μνήμες.

Μνήμες πικρές,

μνήμες σκληρές,

μνήμες νωπές.

 

Κι ας περάσαν τα χρόνια…

Ο γέρος αγναντεύει από μακριά το σκλαβωμένο περιβόλι…

η μάνα πηγαινοέρχεται στα οδοφράγματα με τη φωτογραφία…

η γριούλα στον συνοικισμό με τ’ όνειρο…

Ν’ ανάψει το καντήλι στους τάφους των προγόνων…

να πιει καφέ με τη γειτόνισσα στο κατεχόμενο χωριό…

να ξεδιψάσει το γιασεμί που ‘χε φυτέψει πριν απ’ τον διωγμό…

Η δασκάλα των εγκλωβισμένων θυμάται με δάκρυ…

Δεν ξέχασαν…

δε θα ξεχάσουν…

μέχρι ο θάνατος να σβήσει τις μνήμες.

 

Τέσσερα ψηφία ματωμένα,

τέσσερα ψηφία…

Ηρώων Συνωμοσία

Κάτι μου λέει πως κάνανε μια καλή συνωμοσία.

Απ’ τα βάθη των αιώνων…

δεν εξηγείται αλλιώς.

Απ’ Ονήσιλο… ως Παλληκαρίδη.

Επίτηδες…

Για να μας βάλουν τη συνείδηση να υποφέρει.

 

Γιατί για μας απότομη η ανηφοριά,

άβατα τα μονοπάτια

κι άφταστο της λεβεντιάς τ’ ανάστημα…

Για μας…

τους καθημερινούς...

τους καλομαθημένους…

 

Συνωμοσία,

ώσπου να βρεθεί ο επόμενος,

να συνεχίσει την ανηφοριά,

να τους συναντήσει στα μονοπάτια,

να τους φτάσει στ’ ανάστημα της λεβεντιάς.

 

Για μας πολύ δύσκολο…

Παν δύσκολο.

Μέρα του Μάη 

Το μικρό το μπουμπούκι

τη μαγεία ξυπνά των χρωμάτων

σαν δειλά ξεπροβάλλει απ’ το πέπλο

που η φύση στοργικά τ’ αγκαλιάζει.

Το μικρό τ’ αηδόνι

στη ζεστή - σαν βρεθεί - του φωλιά

τη γλυκιά μελωδία αρχινά. 

Κι ο ουρανός  μ’ αστέρια γεμίζει το βράδυ,

στις ψυχές συννεφιά δε μετράει.

Ένας όμορφος κόσμος γεννιέται

στ’ απαλό τ’ αεράκι του Μάη.

Και στο φως το γαλήνιο

οι καρδιές συναντώνται κι ανθίζουν…